Tja... WAT kunnen we zeggen over Mongolië? De eerste kennismaking vanuit de trein was een nogal kaal landschap met af en toe wat huisjes en gertenten langs het spoor. Hier en daar wat yaks, koeien, paarden en boeren. Dat beeld konden we meteen aanpassen toen we in de hoofdstad Ulan Bataar aankwamen. Daar wonen zo'n 1 miljoen mensen bij elkaar en dat was goed te merken. Flats, afgewisseld met gertenten en rijtjeshuizen. Schitterend gezicht is dat. De wegen waren niet al te best, zoals je inderdaad verwacht, maar op een heleboel plekken waren mannetjes aan het werk om een nieuw asfaltlaagje aan te brengen. Wij werden meteen vanaf het station naar het Terelj Natuurpark gebracht. Vanuit de drukte van de stad binnen anderhalf uur naar complete rust in de vallei. Was wel te zien dat ook hier de commercie begint toe te slaan, omdat her en der allerlei ger kampen lagen of werden aangelegd. Maar het uitzicht was er niet minder om.

Wij namen onze intrek in een heuse gertent en de enige verwarming die er was, was een kachel die we zelf moesten voorzien van hout. Op zich lijkt het niet zo moeilijk. Gooi wat hout erin, steek het aan met een zooi karton, gooi er af en toe een blokje bij en je krijgt het warm in je gertent ! Tenminste zo deed onze Mongoolse hostess het voor in de verkorte curcus "hoe krijgt een nomad z'n gertent op temperatuur?".

In de dagen daarna bleek dat we niet gingen slagen voor deze cursus. Allereerst omdat het "af-en-toe-een-blokje-erbij-gooien?" principe niet helemaal uit de verf kwam door het avondeten en door ' s nachts stomweg in slaap te vallen. Als je aansteker er dan ook nog eens mee stopt en er geen karton meer voorradig is dan krijg je het koud 's nachts. Gelukkig voor ons laat men je hier niet aan je lot over en komt er midden in de nacht (04:00u. de eerste en 03:00u. de derde) een mannetje de gertent in om het vuur weer aan te steken!! Dat was maar goed ook want met -17 graden 's nachts is het best koud. Wat een service.

We zijn er natuurlijk wel heel trots op dat we het vuur ̩één nacht zelf hebben kunnen laten branden. En nee... dan gaat het niet om onze relatie, wat die blijft vlammen! :-) Maar goed... 1 uit 3 blijft een onvoldoende! Daarnaast was het niet de afspraak dat óók de Mongolen gaan roggelen met een geluid dat net niet door de geluidsbarri̬re gaat en dan vervolgens het verzamelde kwijl of wat het verder ook mag zijn op de grond te deponeren. En dat het liefst strak 5 cm voor je eigen voeten. Ook dit konden we niet na doen. We hebben het dan ook niet eens geprobeerd, want dan zou de gehele maaginhoud meekomen. Wij zijn dan ook diep bedroeft dat niemand ons Mongool mag noemen. Snif!

In Terelj hebben we verder wat bergwandelingen gemaakt met prachtige uitzichten en complete stilte om ons heen. Nu wilden we, zoals eerder gezegd, ook lekker het zwembad induiken, om daarna na de sauna uit te bubbelen in de jacuzzi, maar helaas... die waren ze net aan het (ver)bouwen. Zonde, maar die drie maaltijden per dag en zeer vriendelijke serveersters in traditionele pakjes maakten een hoop goed.

Uiteraard hebben we ook de hoofdstad zelf met een bezoekje vereerd. Samen met mede backpacker Jolanda. Onderweg erheen dus dat ongeluk van een ander busje. Die lag er gelukkig op de terugweg niet meer, dus we gaan ervan uit dat alles goed is gekomen.

Ulan Bataar is wat je mag verwachten van een megastad. Lange boulevards, veel winkels, musea, Boedha tempels (één ervan met een beeld van 26 meter hoog, red.), eetschuren en heul veul souveniershops! En her en der mensen met complete telefoonsets met een wireless antenne waar anderen mee kunnen bellen?!? Nog even Engels gepraat met twee Mongoolse dames, die eerder Jolanda hadden aangesproken. Zij namen ons gesprekje op met een digitale fotocamera, zodat ze dat aan de Engelse leraar konden laten zien. Na wat shoppen voor de treinreis zijn we weer terug gegaan naar Terelj.

En na het avondeten in bed gedoken, want de volgende ochtend vertrok de trein om 07:45, dus om 05:30 ontbijt! Michael nog even snel op de foto met één van de Mongoolse serveersters; ze zijn echt héél klein of hij héél groot! Het begin van nog langer geen einde voor de kijk-wat-een-grote-meneer-entertainment.

Eenmaal warm in de trein zagen we een heel ander Mongolië aan ons voorbij trekken. We spoorden namelijk dwars door de Gobi woestijn naar de Chinese grens. Oftwel veel zand, duinen, kamelen, kamelengras, racende jeep's, koeien, meertjes, dorpjes en een schitterende zonsondergang.

Mongolië, hoe kort we er ook waren en hoe snel we er ook doorheen zijn getreind, is een prachtig land!