Goed! We zijn weer thuis! Maar vraag ons niet hoe... Oh toch wel? Nou vooruit dan maar...

De één-na-laatste dag in Vegas bestond uiteindelijk niet uit schoonmaken, maar uit shoppen, zwemmen en hapje eten in de Stratosphere met een schitterend uitzicht over de Strip. Niet dat wij dat gezien hebben, want het restaurant zat gewoon op de begane grond. Mikx was na het tafelen redelijk gesloopt, dus hebben wij de tocht naar verdieping 107 niet kunnen maken. Volgende keer beter!

Dit betekende echter wel dat wij de volgende ochtend ietwat krapjes in de planning zaten voor het inpakken van de koffers/backpacks, het schoonmaken/inleveren van de camper en het inchecken op het vliegveld voor de vlucht van 13:18uur naar Minneapolis. Uiteindelijk waren wij om 10:00uur bij RoadBear om de camper te dumpen en vertrok onze shuttle om 11:00uur richting vliegveld. Jammer genoeg moest deze nog wel even stoppen bij het Bellagio om wat Duitsers te dumpen, die er alles aan deden om zo traag mogelijk in en uit te stappen. Al met al arriveerden wij rond 11:45 op het vliegveld en na het inchecken, de veiligheidscontrole en een tram richting gate was er nog even tijd om te eten en drinken en goodies te shoppen. En die laatste stap was de inleiding tot een hele rare dag...

Oma en Jorien kochten allebei een mooie tas, maar eenmaal in het vliegtuig bleek de rits kapot te zijn van de tas van oma. Die werd tijdens het taxiën geprobeerd te maken, maar dat lukte niet. Oma was dus erg teleurgesteld en wilde de tas eigenlijk ruilen. Tja... dat kon zij wel vergeten dachten wij, maar niet was minder waar!

Vlak na de start hoorden wij een heleboel keer een hoog piepend geluid, terwijl het vliegtuig niet echt veel hoger kwam en behoorlijk aan het zwalken was. Een groot aantal Amerikanen was toen al in paniek. Teksten als "what the fuck is this, I've never heard this sound" en "I just got married, I do not want to die" maakten het er niet beter op. En ook een steward die letterlijk zei "I do not say nothing is wrong, but no worries" is ook niet bemoedigend. En als dan de piloot zelf na een half uurtje zegt dat wij terug gaan proberen te keren naar Las Vegas vanwege "anomalies" dan zit je hart toch behoorlijk in je keel.

Een klein uur na vertrek landen wij gelukkig heelhuids weer op Las Vegas. Dit was voor ons de eerste keer dat wij hebben geklapt voor een piloot. Op de landingsbaan werden wij hartelijk ontvangen door diverse brandweerauto's, politie en andere voertuigen. Waaronder auto's met de letters D.O.A. ! Slik! Normaal betekent dat Dead On Arrival, maar bij navraag bleek dit gelukkig Director Of Aviation te zijn.

Wij mochten nog een uur in het vliegtuig op de landingsbaan zitten, want de banden van het vliegtuig waren tijdens of na de landing geklapt en dus kon het niet verder. In bussen werden wij weer naar de gate gebracht, terwijl het vliegverkeer om ons heen weer werd hervat. En Mikx vond het allemaal wel best, want die was tijdens het opstijgen in slaap gedonderd en werd pas wakker toen wij het vliegtuig uit mochten: de bikkel!

Daar begon de grote stoelendans om zo'n 150 passagiers alsnog uit Las Vegas te krijgen EN kon oma dan alsnog succesvol haar tasje omruilen. Zoals de steward al riep na de landing: "if you haven't been lucky in Las Vegas before now you have!".

Na lang wachten konden wij de volgende dag een vlucht naar Amsterdam krijgen via Memphis. Van Delta Airlines kregen wij een maaltijd, hotelovernachting en 50 dollar korting op een volgende vlucht (yeah right!, red.) aangeboden. Dat hadden Jorien en Michael bij de incheckbalie geregeld, terwijl opa en oma nog bij de gate stonden. Die konden dus met alle tassen naar de incheckbalie afreizen, omdat Jorien en Michael niet meer terug mochten naar de gate. Zwaar beladen viel opa nog ff om tot grote hilariteit van Oma, Mikx en de overige passagiers die nog stonden te wachten op een overboeking.

Omdat wij wat lang hadden moeten wachten op die overboeking was ondertussen ook het vliegtuig terug naar de gate gesleept. De oorzaak van de problemen bleek een hydraulisch probleem met het landingsgestel te zijn. Nu vragen wij ons ondertussen af of je die informatie wilt hebben als je nog moet landen of als je al geland bent. Wij kiezen iig voor het laatste!

Uiteindelijk waren wij zo'n 6 uur na gepland vertrek in het hotel ingecheckt en konden wij gaan dineren op kosten van Delta in Denny's. Na veel "darlings" en "honeys" volgend de Denny formule kon iedereen z'n bed of box in. De koffers zouden toch pas rond middernacht arriveren in het hotel. De buggy hadden wij nog wel even weten op te pikken bij de bagageband, dus kon Mikx makkelijk worden vervoerd.

Even voor middernacht viel de stroom in het hotel ook nog een uur of wat uit, maar de meesten waren toch te moe om langer tv te kijken. Jammer dat toen de stroom weer aan ging ook alle lampen weer aan gingen en iedereen weer rechtop in z'n bed zat, maar dat terzijde.