Zo lieve lezers en kijkers... Weer eens tijd voor een paar mooie verhalen van onze kant. Mag ook wel, want we zijn best druk geweest met van alles.

En om het maar meteen te zeggen. Lhasa gaan we deze trip niet bezoeken. Snif... Op zich jammer, maar na lang beraad hebben we de "so be it" regel toegepast. Hoe dat in z'n werk gaat? Officieel moet je een soort visum hebben om Tibet in te mogen. Volgens het reisbureau van de Chinese overheid (CITS) kun je dat in een "package" krijgen. Dat kost slechts 1500 Yuan (=150 euries) en dan heb je... nog helemaal niets. Alleen je visum, transport van het treinstation of vliegveld naar een hotel en nog wat onzinnige dingen. Dus zelf moet je dan nog het vervoer naar Lhasa regelen en je hotel. En dat visum kost drie dagen om in orde te maken. Nu stond bij ons hostel dat je ook een permit voor 350 Yuan kon krijgen en van andere reizigers begrepen we dat het ook mogelijk was om zonder dat visum binnen te geraken. Er schijnt namelijk matig gecontroleerd te worden en de boete die je moet betalen, als je dan toch gepakt wordt, zou 300 Yuan zijn. Dus zonder visum afreizen is dan een goedkopere optie.

Alleen bleek op het station in Xian dat je zonder visum geen kaartje krijgt! Die moet je laten zien. Stond ook een megabord in de stationshal, maar die konden we niet lezen als Nederlanders! Wij kunnen namelijk niet zo goed Engels lezen... gnagnagna... Maar hoe lief, onnozel, vebaasd, engelachtig, verliefd, smekend, etc. we ook keken naar de kaartjesverkoopster... Het is niet gelukt. Wel mooi entertainment gehad, want twee ruziënde en bijna vechtende Chinezen stonden voor ons in de rij. De één had wilde de ander uit de rij trekken om buiten te gaan vechten, maar die ander durfde niet. Meteen een aantal fijne Chinese scheldwoorden gehoord. Lachen dus, maar nog steeds geen kaartje! Dan kun je natuurlijk ook een Chinees vragen om een enkele reis te kopen, want die hebben geen visum nodig. Maar om nu te zeggen dat we het idee hadden dat er veel betrouwbare Chinezen zijn op en rond het station... Niet echt! Waar is Alex als je hem nodig hebt (zie verhaal Krasnojarsk, red.)!

Nu kunnen we in navolging van onze Belgische medebackpackers Wouter en Elke ook wel een trein naar Golmud nemen en daar een kaartje proberen te scoren naar Tibet, maar dat vinden we zonde van de effectieve reisdagen. Het liefst willen we namelijk naar het Mount Everest Basecamp, maar die reis duurt heen-en-terug ook nog eens een week. De "so be it" regel was dan ook: hebben we een kaartje kunnen scoren op het station dan doen we het en zo niet dan gaan we naar Chengdu voor de panda's... Dus nu ligt er iig nog een reis naar Nepal in het verschiet op iets langere termijn en op korte termijn gaan we panda's zien!

Maar dat is wat we gaan doen... Wat hebben we de afgelopen dagen meegemaakt?

Zoals gezegd was ons Jootje ziekjes toen we de trein instapten van Pingyao naar Luoyang op vrijdagnacht. We hadden de hard-seat tickets geboekt, maar die zijn we binnen het half uur gaan omruilen voor een soft-sleeper. 11 uur op harde banken, tussen tigtallen Chinezen was in dit geval (en alle andere ook) geen goed idee. Gelukkig hadden ze nog plaats in de trein soft-sleep herberg en langs wat politie-agenten konden we zo onze coupé in. Jootje was nog nooit zo blij dat ze mocht liggen.

Om even voor twaalf uur in de middag kwamen we aan in Luoyang. De oude vrouwtjes die nep hostels aanprezen ontwijkend zijn we naar het hostel gewandeld. Vervolgens een bus in om het oude centrum te bekijken, maar zo oud was dat niet. De weg erheen was een lange winkelstraat van zo'n 6 km.Er stond nog wel een mooie gerestaureerde stadsmuur, er was een leuke markt, een groot plein en een heleboel Chinezen. Voor Jo een heuse westerse maaltijd bij de Mac. Maar ook die viel 's nachts niet zo goed, dus zondagochtend weer zwak, ziek en misselijk...

Michael op jacht naar antibiotica bij het plaatselijke ziekenhuis, maar durfde het toch niet aan om iets aan te nemen van de Chinese verpleegster die geen Engels sprak. Dus dan maar fruit en water gescoord bij de plaatselijke super. De misselijkheid en maagpijn verbijtend is Jo toch de bus ingestapt naar de Shaolin Tempel.

De busrit van 2 uur kwam ze goed door met af en toe wat water en een lekker appeltje. Ergens voor een grote parkeerplaats werden we verzocht de bus te verlaten en 300 meter verder waren we bij het Mekka voor de Shaolin Kungfu liefhebber: Het Shaolin Pretpark ! Je zou verwachten via stoffige weggetjes, langs hele oude gebouwen de tempel te bereiken, maar nee hoor... we zijn in China, dus is er een heel complex van gemaakt, compleet met kabelbaan, electrokarretjes, bussen etc. Het bleek dat het inderdaad een park was waar je diverse wandelingen naar mooie stukjes natuur, Boedha beelden en dus ook naar de Shaolin Tempel en het trainingscomplex kon maken.

Toen wij door de ingang liepen hoorden we links en rechts al Kungfu kreten uit tientallen kelen komen en her en der stokslagen en andere knallen. Ongeveer 500 meter verder stonden er rechts en links van ons duizenden jongens (10 tot 20 jaar schatten wij in) te trainen. Wat een weergaloos gezicht was dat. Allemaal in groepjes van een man of 30 waren ze diverse technieken aan het oefenen. Er was ook een speciaal podium waar demonstraties te zien waren. Met name het onderdeel examen was heel spectaculair om te zien. Weer wat verder was een zaal waar demonstraties met wapens werden gegeven en andere vechttechnieken. Op het eind mochten er drie mensen op het podium komen om technieken na te doen. Het is dat Jo echt te ziekjes was, want anders had ze zo op dat podium gestaan!

Van hieruit was het een halve kilometer lopen naar DE tempel! Uiteraard een schitterend complex en helemaal bovenaan hebben we ze met eigen ogen kunnen bekijken: de kuilen in de grond van 48 leerlingen die daar dag in dag uit stampten met de voeten in hun training. Op de terugweg waren de leerlingen net bezig met een gezamenlijke afsluitende training. Dus echt duizenden mannetjes die dezelfde bewegingen tegelijkertijd maakten! Waanzinnig! En toen ze allemaal langsliepen naar hun kamers waren de hello's en ni hoa's niet van de lucht!

Daarna weer met de bus naar huis, die toevallig net langskwam toen wij het park uitliepen. In Luoyang zijn we toen gaan eten bij een restaurant en hebben we een waterbuffet genuttigd. Uiteindelijk hadden we zo?۪n 7 borden soep met allerlei ingrediënten voor onze neus staan. En aangezien Jo's maag dat nog niet kon hebben was de eer aan Michael. Niet geheel onverdienstelijk heeft hij behoorlijk zitten schransen, maar op was het allemaal zeker niet. Hierna nog een poging gewaagd om uit te buiken op de nachtmarkt. Maar ja... op zondagavond zitten de Chinese verkopers schijnbaar ook Studio Sport te kijken, want er waren slechts 4 kraampjes. Maar in de bus terug naar het hostel zagen we waar iedereen was. Op het grote plein in het centrum waren ze met elkaar aan het dansen. Geniaal !!!

Op maandagochtend hebben we de trein gepakt naar Xian. In de middag kwamen we daar aan en zijn we beland in een heel schattig en gezellig hostel (7 Sages). 's Avonds hebben we een bezoek gebracht aan de Bell Tower en Starbucks! Altijd lekker zo'n cappuccino! Meteen geïnformeerd naar een permit voor Lhasa bij het CITS zoals eerder verteld en ook voor vluchten naar Australië. We handige info gekregen, maar we konden beter mogen terugkomen voor meer info. Wij terug naar het hostel en een filmpje gekeken met onze zuiderburen Wouter en Elke. Die zijn bezig met een hele mooi reis en zij gaan zeker proberen via Golmud in Lhasa te komen. We hopen dat het ze lukt.

Op dinsdag zijn we met Elke, Wouter en Daphne (Israëlische) op pad gegaan naar het Terracota leger. Daphne ontpopte zich als een soort van tourguide en dat was best grappig. Na een busrit van nog geen uur kwamen we aan bij het complex. We moesten volgens Daphne eerst de film zien over de geschiedenis en dat was een goed idee. In het kort komt het erop neer dat de keizer die ook opdracht geven heeft om de Grote Muur te bouwen ook zijn eigen tombe heeft laten ontwerpen en in de wijde omtrek van die graftombe heeft hij terracota legers neer laten zetten, zodat zijn ziel na zijn dood beschermd werd en verder kon regeren. Alles bij elkaar heeft dit 40 jaar geduurd en het was zo'n 200 voor Christus. En het complex en de legers zijn pas in 1974 ontdekt en ze zijn vandaag de dag nog bezig met archeologisch werk. Na zo'n verhaal is het heel indrukwekkend als je dan op de plaats komt met het leger voor je neus. Uiteraard waren er tig verkopers op en helemaal buiten het complex. Vooral buiten het complex waren er veel winkels met hetzelfde assortiment en er werd daar ook druk gebouwd zo voor de Olympische Spelen!

Bij terugkeer op het busstation eerst geprobeerd een kaartje voor Lhasa te scoren, wat dus niet gelukt is. Na wikken en wegen 's nachts besloten om dan maar naar Chengdu af te reizen voor de panda?۪s en wellicht daar nog een keer een kaartje voor Lhasa te regelen.

Zo niet dan op naar Leshan (grootste Boedhabeeld) en de Yangtze cruise. Woensdagochtend kaartje Chengdu gehaald en na de boodschappen de trein ingedoken van 13:20 en de volgende ochtend waren we er om half 6.

Inmiddels zitten we nu in de lobby van Mix Hostel te wachten op onze kamer die om 8 uur vrijkomt...